வேறு வழி இல்லை
வெறுத்து போன வாழ்க்கையில்,

தினமும் வெந்து சாகிறேன்
என் சமயலறையில் அல்ல
என் மெத்தை அறையில்..!

கணவனுக்காய் கனவு கண்டுவைத்த
அதே மலர் மெத்தையில்
மலடாகிக்கொண்டிருக்கிறது
என் உடலும் உள்ளமும்…!

மானம் காத்து சம்பாதித்த
சிலநூறு ரூபாயில்…
நிறைந்தது என் ஒரு வயிறு மட்டுமே…

குடும்ப வயிறை நிறைக்க
குறுக்கு வழியே  சிறந்ததென்று..
தோளில் தோல் பை மாட்டி…
தோள்களை பின்னிழுத்து..
மார்பை முன்னிறுத்தி..
மானம்கெட்டு நான் நடந்த
அந்த நாளில்…
நான் செத்து போனேன்
என் குடும்பம் வாழ..!

சிறகடித்து பறக்க எண்ணியவள்
சிப்பிக்குள் முத்தாய்,
பொத்தி வைத்த
என் தேகத்தை விற்க துவங்கினேன்..
வற்றாத என் தேகம்
இன்று வரிப்புலியாக..!

வியப்பானதுதான் நம் நாடு
மானம் காத்தால் சிலநூறு
மானம் விற்றால் பல ஆயிரம்..!

மார்பை மறைத்த..
என் முந்தானியில்
விந்துக்கறை இருந்தாலும்..
என்ன இது என்று கேட்க்கும்
துணிவில்லை என் அம்மாவிற்கு..!

மகளின் மானம் போனால் என்ன..?
மது இருந்தால் போதும்
என் தந்தைக்கு..!

ஒவ்வொரு மாதமும்
அந்த மூன்று நாள் மட்டுமே
விடுமுறை எனக்கு…

என்னை போன்ற
பிறவிகளுக்காகதான் பாவம் பார்த்து
கடவுள் கொடுத்திருக்கிறான்
இந்த மூன்று நாட்களை..
எங்கள் பிறப்புறுப்பு  ஓய்வெடுக்க…!

மனம் திறந்து பேசினாலும்
மார்பை பார்க்கும்  இந்த
மன்மதன்கள்…
மனைவியில் இல்லாத
எதை கண்டுவிட்டார்கள்..என்னிடம்..??

என் தொடை இடுக்கில்
தொலைந்துபோன எந்த
ஆண்மகனுக்கும்
தெரியவில்லை…
மனைவியை தவிர்த்து
வேறு மெத்தை
ஏறுபவன்..
” ஆண் ” அல்ல என்பது..!!!

– இளையபாரதி

இன்னும் அவள்

என்னோடு இருக்கின்றாள்..

இறை தந்த வரமாய்

என் கரம் பற்றி

அன்பின் பேரொளியாய்

என் இல் வந்தவள்

என்னுள் வந்தவள்…

சிற்றின்பத்தை

  பேரின்பமாய் உணர்ந்த

தருணங்களில்

என்னுணர்வுகளை  தன்னுடலில் பூசிக்கொண்டவள்

என்னுயிரை

தன்னுயிரில் வாங்கி

உரு தந்து

உலகிற்கு தந்தவள்

இருப்பினும்

எனையே தன்  முதல் மகவாய்

ஏற்றுக் கொண்டவள்..

தன் கனவுகளை

  புலம் பெயர்த்து

என் கடமைகளில்

களிப்புற்றவள்..

பேணி வளர்த்த

பிள்ளைகள்

பெருவானில் சிறகடிக்க

தன் இறகுகள்

உதிர்ந்து நின்றவள்..

மகவுகள் ஈன்ற

மகவுகளில்

என் முகம் பார்த்தே

நிறைந்து நின்றவள்..

காலப்பெருவெள்ளம்

விதியின் அலைகளால்

தனை இழுத்தபோது

ஒரு விடியல் பொழுதில்

விடியா வானை

எனக்குத் தந்து

இமைக்கா விழிகளோடு

உறங்கிப் போனவள்..

முதுமையும்  தனிமையும்

எனை தகிக்க

தடுமாறும்  வேளையில்

அருவமாய் நிறைந்து

தழுவிக் கொள்கிறாள்..

தோட்டத்து பூக்களின்

அழகிலும்

கூவும் குயிலின்

குரலிலும்

எனை சுற்றி

ரீங்கரிக்கும்

கொலுசொலியிலும்

அவளே நிறைந்திருக்கிறாள்

இனியும் யார்

சொல்லக்கூடும்

நான் தனியாக

இருக்கிறேன் என்று..

இன்னும் அவள்

என்னோடு இருக்கின்றாள்..

- ப்ரியா பிரபு

அவ்வரக்க விரல்கள்

நீண்டெனது மார்பழுத்திய போது,

அது மார்பென்பதே அறியாத பேதை நான்

ஆணுக்கு உணர்ச்சி தூண்டும்

காமப் பொருளென்றோ

சிசுவுக்கு உணவூட்டும் அமுதசுரபி

எனவோ அறியாத அறியாமை நான்

துளையிட்டு உள்நுழைந்த அக்கொடூரனின் அங்கம்..

அவ்வங்கம் ஆதிக்கம் செலுத்தவென்றே படைக்கப்பட்டதென்

பிறப்புறுப்பு என்பதை அறியவில்லை நான்

சிறுநீர் கூட கொஞ்சமாய் ஒழுகும்

சிறுதுவாரமாய் இன்னும் வளரக்கூட இல்லாத அவ்விடத்தில்

அவன் அழுத்தம் கொடுத்த ரணத்தில்

உயிர்பிளக்கும் வலி சுமக்கும் போது..

அது குழந்தை ஈன்றெடுக்கும்

சிறப்புறுப்பு என்பதறியாத குழந்தை நான்

ஏதும் தெரியாத எனக்கு

அவன் காட்டிய போலிப் பாசமும்

இனிப்பூட்டும் மிட்டாய்களும்

மட்டுமே தெரிந்தன.

அதன் பின்னிருந்த கோரமுகமும்

காமுகமும் அறியாத சிறு சிட்டு நான்

இவையெல்லாம் அறிந்தவன்

நான் குழந்தையென்பதை

எனக்கு மரணவலி வலிக்குமென்பதை

கபடமில்லா என் சிரிப்பு சிதறிவிடுமென்பதை

அறிந்தும் மறந்துவிட்டான்.

அறிந்ததை மறக்காதிருக்க

அடக்கியாளும் எண்ணம் துளிர்க்காமலிருக்க

ஆண்மையை காட்டாதிருக்க

மோகம் அடக்க

காமம் அடக்க

ஒழுக்கம் ஓம்ப

சொல்லிக் கொடுங்கள்

ஆண் சிசுவிற்கு

என் பெயரால்

கூண்டிலிட்டுப்

பூட்டாதீர்கள்

பூந்தளிர்களை

– இப்படிக்கு வன் புணர்வால் உயிர் பிரிந்த பெண் குழந்தை

image credit: needpix.com

ராஜலட்சுமி நாராயணசாமி

மனதின் வலி மரணம் நிகழும் முன்
என் மனக் கூச்சலின்
சாராம்சத்தை
குற்றவாளி கூண்டில்
ஏற்றுகிறேன்..

உறக்கத்தை தழுவிருந்த
மனசாட்சியை துயில்
எழுப்பி எதிராளி கூண்டில்
நிற்க வைக்க முயல…

வானில் பறக்கும் பறவையின்
கானல்  பிம்பத்தை
சாட்சி கூண்டில் ஏற்ற.

ஒப்பனை தடவிய சொற்களோ
மிடுக்காக திமிருடன்
நிமிர்ந்து நிற்க…

நிகழ்வுகளின் சாசனமும்
பிம்பத்தின்  சாட்சிகளும்
நிஜத்தின் கூச்சலுக்கிடையே
மெய்யின் சுயரூபம்
ஒதுங்கி மறைய
பொய்யான குற்றசாட்டு
கீரிடம் சூடியது…

என் மரணத்தின் முன்
மெய்யை  நிலை நாட்டி
மாயையை  கழுவேற்ற
அக்னிகுண்டத்தில்
கடுந்தவம் மேற்கொள்கிறேன்…

-சசிகலா எத்திராஜ்

உலகம் எங்கோ முன்னேறிக் கொண்டிருக்கையில், இன்னும் பிற்போக்குத்தனமான பெண்ணடிமைத்தனத்தை போதிக்கும் கதைகளை எழுதிக் கொண்டும், அவற்றையே சிலாகித்துக் கொண்டும் ஒரு கற்பனை உலகில் மிதக்கும் பெண்கள் அதிகமிருக்கும் சூழலை எதிர்கொண்டிருக்கிறோம்.

பெண்களே தம்மை அடிமைக்குள்ளாக்கும் இது போன்ற படைப்புகளை அங்கீகரிப்பது, தொடர்ந்து இன்னும் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு பெண் இனத்தையே அடிமைத் தளைகளின் கட்டுக்கள் இறுக்கிப் பிடிக்க தாமே பாதை அமைத்துக் கொடுப்பதாகவே அமையும்.

இங்கு பெண் சுதந்திரம் என்பதோ, பெண்ணுரிமை என்பதோ ஆண்கள் செய்யும் தவறுகளைத் தாமும் செய்து அவர்களுக்கு இணையாக இருப்பதாக காட்டிக்கொள்வதல்ல.தவறான பாதையெனில் அது ஆணானாலும் பெண்னானாலும் தவறே. வேண்டியது பாலின சமத்துவத்தை நோக்கிய முன்னேற்றம். அதற்கு முதலில் பெண்கள் இப்பிற்போக்குவாத குப்பைகளில் இருந்து மீண்டு தமது இனத்தின் மேன்மைக்கு வித்திடும் படைப்புகளை படைக்கவும் ஊக்குவிக்கவும் வேண்டும்.

ஆண்டாண்டு காலமாய் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்து, அதுவே சுகமென்ற லயிப்பில் ஊறிக் கிடப்பது, நம் வருங்கால சந்ததியினருக்கும் செய்யும் துரோகமாகும். எவ்வகைக் கலைப்படைப்பானாலும் சரி, அதில் பாலியல் ஏற்றத் தாழ்வுகளை புகுத்தியே, நம் மனதில் ஏற்றி வைத்திருக்கும் அடிமை எண்ணத்தை விட்டொழிக்க, அதே கலைப் படைப்புகளை பாலியல் சமத்துவத்தோடு படைக்க வேண்டிய காலகட்டத்தில் இருக்கிறோம். படைப்புகளின் வழியே தான், ஆழ் மனதில் வேறூன்றிய இத்தகைய தளைகளைத் தகர்த்தெறிந்து சமத்துவ சமூகம் நோக்கி முன்னேற இயலும்.

பாலியல் சமத்துவம் உள்ள இடத்தில், வேறு எவ்வித ஏற்றத்தாழ்வுகளும் எடுபடாது என்பதும், நம் சாதி, மத, இன,கலாச்சார, வரக்கப் பேதங்களைக் கலைய, முதலில் பாலியல் பேதங்களைக் கலைய வேண்டும் என்பதும், அவற்றை முன்னெடுக்கும் பொறுப்பு பெண்களின் கைகளிலேயே தான் உள்ளது என்பதை நாம் உணர்வதுமே இச்சமூகத்தை மீட்டெடுக்கும்.

- ராஜலக்ஷ்மி