வேறு வழி இல்லை
வெறுத்து போன வாழ்க்கையில்,

தினமும் வெந்து சாகிறேன்
என் சமயலறையில் அல்ல
என் மெத்தை அறையில்..!

கணவனுக்காய் கனவு கண்டுவைத்த
அதே மலர் மெத்தையில்
மலடாகிக்கொண்டிருக்கிறது
என் உடலும் உள்ளமும்…!

மானம் காத்து சம்பாதித்த
சிலநூறு ரூபாயில்…
நிறைந்தது என் ஒரு வயிறு மட்டுமே…

குடும்ப வயிறை நிறைக்க
குறுக்கு வழியே  சிறந்ததென்று..
தோளில் தோல் பை மாட்டி…
தோள்களை பின்னிழுத்து..
மார்பை முன்னிறுத்தி..
மானம்கெட்டு நான் நடந்த
அந்த நாளில்…
நான் செத்து போனேன்
என் குடும்பம் வாழ..!

சிறகடித்து பறக்க எண்ணியவள்
சிப்பிக்குள் முத்தாய்,
பொத்தி வைத்த
என் தேகத்தை விற்க துவங்கினேன்..
வற்றாத என் தேகம்
இன்று வரிப்புலியாக..!

வியப்பானதுதான் நம் நாடு
மானம் காத்தால் சிலநூறு
மானம் விற்றால் பல ஆயிரம்..!

மார்பை மறைத்த..
என் முந்தானியில்
விந்துக்கறை இருந்தாலும்..
என்ன இது என்று கேட்க்கும்
துணிவில்லை என் அம்மாவிற்கு..!

மகளின் மானம் போனால் என்ன..?
மது இருந்தால் போதும்
என் தந்தைக்கு..!

ஒவ்வொரு மாதமும்
அந்த மூன்று நாள் மட்டுமே
விடுமுறை எனக்கு…

என்னை போன்ற
பிறவிகளுக்காகதான் பாவம் பார்த்து
கடவுள் கொடுத்திருக்கிறான்
இந்த மூன்று நாட்களை..
எங்கள் பிறப்புறுப்பு  ஓய்வெடுக்க…!

மனம் திறந்து பேசினாலும்
மார்பை பார்க்கும்  இந்த
மன்மதன்கள்…
மனைவியில் இல்லாத
எதை கண்டுவிட்டார்கள்..என்னிடம்..??

என் தொடை இடுக்கில்
தொலைந்துபோன எந்த
ஆண்மகனுக்கும்
தெரியவில்லை…
மனைவியை தவிர்த்து
வேறு மெத்தை
ஏறுபவன்..
” ஆண் ” அல்ல என்பது..!!!

– இளையபாரதி

அந்தி சாயும் நேரம்
அரையிருள் போர்த்திய வானம்
அங்குமிங்கும் அலைபாயும் காலம்
அமைதியாய் ஓர் நங்கை..!

அலைபாயும் மனதை
அடக்கும் வழி தோன்றாது
அச்சுறுத்தும் காலங்களை,

அற்பமான மனிதர்களை
அறிந்ததினால் ஏற்ற ஏமாற்றங்களை
அனிச்சையாய் விழுங்கியபடி
அசராமல் முன்னேற
அழிவில்லா வழி தேடி
அமைதியாய் ஓர் நங்கை.!

அயராத நம்பிக்கையோடு
அழகான வாழ்வு நோக்கி
அசாத்திய அறிவின் தெளிவால்
அமைதியாய் ஓர் நங்கை.!

-அயராத நம்பிக்கை நங்கை

ராஜலட்சுமி நாராயணசாமி

இன்னும் அவள்

என்னோடு இருக்கின்றாள்..

இறை தந்த வரமாய்

என் கரம் பற்றி

அன்பின் பேரொளியாய்

என் இல் வந்தவள்

என்னுள் வந்தவள்…

சிற்றின்பத்தை

  பேரின்பமாய் உணர்ந்த

தருணங்களில்

என்னுணர்வுகளை  தன்னுடலில் பூசிக்கொண்டவள்

என்னுயிரை

தன்னுயிரில் வாங்கி

உரு தந்து

உலகிற்கு தந்தவள்

இருப்பினும்

எனையே தன்  முதல் மகவாய்

ஏற்றுக் கொண்டவள்..

தன் கனவுகளை

  புலம் பெயர்த்து

என் கடமைகளில்

களிப்புற்றவள்..

பேணி வளர்த்த

பிள்ளைகள்

பெருவானில் சிறகடிக்க

தன் இறகுகள்

உதிர்ந்து நின்றவள்..

மகவுகள் ஈன்ற

மகவுகளில்

என் முகம் பார்த்தே

நிறைந்து நின்றவள்..

காலப்பெருவெள்ளம்

விதியின் அலைகளால்

தனை இழுத்தபோது

ஒரு விடியல் பொழுதில்

விடியா வானை

எனக்குத் தந்து

இமைக்கா விழிகளோடு

உறங்கிப் போனவள்..

முதுமையும்  தனிமையும்

எனை தகிக்க

தடுமாறும்  வேளையில்

அருவமாய் நிறைந்து

தழுவிக் கொள்கிறாள்..

தோட்டத்து பூக்களின்

அழகிலும்

கூவும் குயிலின்

குரலிலும்

எனை சுற்றி

ரீங்கரிக்கும்

கொலுசொலியிலும்

அவளே நிறைந்திருக்கிறாள்

இனியும் யார்

சொல்லக்கூடும்

நான் தனியாக

இருக்கிறேன் என்று..

இன்னும் அவள்

என்னோடு இருக்கின்றாள்..

- ப்ரியா பிரபு

அவ்வரக்க விரல்கள்

நீண்டெனது மார்பழுத்திய போது,

அது மார்பென்பதே அறியாத பேதை நான்

ஆணுக்கு உணர்ச்சி தூண்டும்

காமப் பொருளென்றோ

சிசுவுக்கு உணவூட்டும் அமுதசுரபி

எனவோ அறியாத அறியாமை நான்

துளையிட்டு உள்நுழைந்த அக்கொடூரனின் அங்கம்..

அவ்வங்கம் ஆதிக்கம் செலுத்தவென்றே படைக்கப்பட்டதென்

பிறப்புறுப்பு என்பதை அறியவில்லை நான்

சிறுநீர் கூட கொஞ்சமாய் ஒழுகும்

சிறுதுவாரமாய் இன்னும் வளரக்கூட இல்லாத அவ்விடத்தில்

அவன் அழுத்தம் கொடுத்த ரணத்தில்

உயிர்பிளக்கும் வலி சுமக்கும் போது..

அது குழந்தை ஈன்றெடுக்கும்

சிறப்புறுப்பு என்பதறியாத குழந்தை நான்

ஏதும் தெரியாத எனக்கு

அவன் காட்டிய போலிப் பாசமும்

இனிப்பூட்டும் மிட்டாய்களும்

மட்டுமே தெரிந்தன.

அதன் பின்னிருந்த கோரமுகமும்

காமுகமும் அறியாத சிறு சிட்டு நான்

இவையெல்லாம் அறிந்தவன்

நான் குழந்தையென்பதை

எனக்கு மரணவலி வலிக்குமென்பதை

கபடமில்லா என் சிரிப்பு சிதறிவிடுமென்பதை

அறிந்தும் மறந்துவிட்டான்.

அறிந்ததை மறக்காதிருக்க

அடக்கியாளும் எண்ணம் துளிர்க்காமலிருக்க

ஆண்மையை காட்டாதிருக்க

மோகம் அடக்க

காமம் அடக்க

ஒழுக்கம் ஓம்ப

சொல்லிக் கொடுங்கள்

ஆண் சிசுவிற்கு

என் பெயரால்

கூண்டிலிட்டுப்

பூட்டாதீர்கள்

பூந்தளிர்களை

– இப்படிக்கு வன் புணர்வால் உயிர் பிரிந்த பெண் குழந்தை

image credit: needpix.com

ராஜலட்சுமி நாராயணசாமி

மனதின் வலி மரணம் நிகழும் முன்
என் மனக் கூச்சலின்
சாராம்சத்தை
குற்றவாளி கூண்டில்
ஏற்றுகிறேன்..

உறக்கத்தை தழுவிருந்த
மனசாட்சியை துயில்
எழுப்பி எதிராளி கூண்டில்
நிற்க வைக்க முயல…

வானில் பறக்கும் பறவையின்
கானல்  பிம்பத்தை
சாட்சி கூண்டில் ஏற்ற.

ஒப்பனை தடவிய சொற்களோ
மிடுக்காக திமிருடன்
நிமிர்ந்து நிற்க…

நிகழ்வுகளின் சாசனமும்
பிம்பத்தின்  சாட்சிகளும்
நிஜத்தின் கூச்சலுக்கிடையே
மெய்யின் சுயரூபம்
ஒதுங்கி மறைய
பொய்யான குற்றசாட்டு
கீரிடம் சூடியது…

என் மரணத்தின் முன்
மெய்யை  நிலை நாட்டி
மாயையை  கழுவேற்ற
அக்னிகுண்டத்தில்
கடுந்தவம் மேற்கொள்கிறேன்…

-சசிகலா எத்திராஜ்